Co ma sensor do wiatraka?

Jak widać – można zarejestrować obraz, osiągając 120 kl./s, ale to już nie będzie obraz 8K, a „tylko” 4K. I na dodatek, nie można go zrealizować przy głębi 10-bitowej a jedynie 8-bitowej, korzystając z próbkowania 4:1:1 (4:2:0).  No, nie są to wymarzone parametry obrazu, ale jak widać, zapis z prędkością 120 kl./s jest możliwy. Umowne jednostki obliczeniowe, którymi producent obdarzył kamerę (120), nie zostały przekroczone. Innymi słowy – można zapisać obraz z prędkością 120 kl./s, choć (niestety) nie w rozdzielczości 8K. Pod kątem prawnym producent jest chroniony…

Jakie są wnioski z tego i co nam daje taka analiza możliwości? Widzimy, że producenci pięknie opisują swoje produkty. Wiadomo, że nie mogą się posunąć tak daleko by mijać się z prawdą, ale mogą ową prawdę (możliwości sprzętu) przedstawić tak, by przyszły użytkownik / klient myślał, że kamera jest lepsza, niż w rzeczywistości jest. Piękne broszury, filmy i dobrze skonstruowane zdania działają na wyobraźnie. Jednak dopiero przyglądanie się tabelkom odkrywa przed nami rzeczywistość.

Mając tego typu tabele przed sobą, możemy z dużym prawdopodobieństwem określić, co możemy, a czego nie możemy zrobić w jakiejś kamerze. Bo tak naprawdę wszystko sprowadza się do owych wyimaginowanych jednostek obliczeniowych. Nie możemy ich przeskoczyć, bo ich w kamerze więcej nie ma i nie będzie. Wystarczy zatem podsumować pożądane parametry kamery pod kątem potrzebnych jednostek obliczeniowych i okaże się, co jest realne, a co nie. 

Czasami cuda się zdarzają (choć niezmiernie rzadko) i producent do słabszej kamery daje lepszy hardware, bo mu się nie opłaca robić kolejnych układów elektronicznych do kolejnego wariantu kamery. Prościej jest (dla producenta) po prostu zablokować niektóre funkcje i po sprawie. Jest nowa kamera? Jest. Ma nieco słabsze parametry? Ma. Jest tańsza? Jest. Czymś się różni od droższego modelu? Śśśśśś, cicho tam… W takich sytuacjach hakerzy sprzętowi są w stanie wyciągnąć więcej niż fabryka oficjalnie twierdzi, bo tak naprawdę hardware w samej kamerze jest wystarczająco mocny, ale jego możliwości zostały świadomie przez producenta zablokowane. To trochę tak jak z motocyklami o określonej pojemności, w których odgórnie ograniczono maksymalną prędkość. Kto umie i liczy się z konsekwencjami – może taką blokadę ominąć. Podobnie dzieje się w sytuacjach, w których producent kamer decyduje się na zbliżony ruch. Moc obliczeniowa hardware’u niby jest, ale jej nie widać. Zdarzało się, że sprzęt (np. linia aparatów Canona z możliwością nagrywania wideo, czy jeszcze wcześniej kamkorder Panasonica) poddawał się takim zabiegom hakerskim. Jednak wtedy trzeba było się liczyć z automatycznym brakiem licencji, gwarancji, możliwościami update’ów firmware’u itd.

Tak czy owak, analiza możliwości kamer przyda nam się w wielu sytuacjach. Patrząc na tabele producenta, jesteśmy w stanie zobaczyć miejsca, w których mogą pojawić się kłopoty; może się okazać, że idąc na pewien kompromis, możemy osiągnąć więcej, niż się pierwotnie spodziewaliśmy itd. Dzięki takiej analizie  możemy zrozumieć, czym tak naprawdę dysponujemy. I przy okazji nauczymy się czegoś.

Reasumując, wszystko sprowadza się do tego, że kamera, która jest już gotowym produktem, ma ściśle ograniczone możliwości, których nie da się po prostu zmienić za pomocą magicznej sztuczki. Nie można przeskoczyć ograniczeń hardware’u. Inaczej mówiąc – nie można mieć ciastko i zjeść ciastko. Ale można jedząc ciastko, spojrzeć na specyfikację danej kamery, skorzystać ze wskazówek podanych w niniejszym tekście i sprawdzić przed zakupem (lub zdjęciami) czy dana kamera da radę zrobić nasze wymarzone ujęcie, czy nie? Smacznego!